مدافعی که با انگیزه‌ای مضاعف و با شعار «تعصب و تجربه» پیراهن آبی را بر تن کرد، حالا در سکوت نیمکت نشسته و تنها نظاره‌گر درخشش دیگران است. دعوت نشدن او به آخرین اردوی تیم ملی، مهر تأییدی بر روزهای نه‌چندان مطلوب این بازیکن باتجربه است.
رضاییان بعد از دو حضور پیاپی در اردوهای تیم ملی، این بار در فهرست جدید امیر قلعه‌نویی جایی نداشت؛ تصمیمی که بی‌ارتباط با نیمکت‌نشینی‌های پیاپی او در استقلال نیست.

ساپینتو در هفته‌های اخیر ترجیح داده از صالح حردانی در پست مدافع راست استفاده کند، بازیکنی که هم از نظر فنی و هم از نظر روحی در بهترین دوران خود قرار دارد و حتی بازوبند کاپیتانی استقلال را هم بر بازو بسته است. همین مسئله باعث شده رضاییان، که زمانی یکی از چهره‌های محبوب هواداران بود، حالا در سایه فرو برود و حتی از نگاه هواداران آبی‌ها نیز فاصله بگیرد.

رامین خودش بهتر از هرکسی می‌داند که با بالا رفتن سن و افزایش رقابت در ترکیب استقلال، دیگر فرصت‌های زیادی برای بازی نخواهد داشت. عملکرد موفق بازیکنان خارجی استقلال و درخشش چهره‌هایی چون آسانی و حدادی‌ نیز موجب شده تا حاشیه امن رضاییان از بین برود. در شرایطی که خارجی‌ها به سوپراستارهای محبوب هواداران تبدیل شده‌اند، جایگاه رضاییان نه‌تنها در ترکیب، بلکه در دل تماشاگران استقلال نیز متزلزل به نظر می‌رسد.

از سوی دیگر، جاه‌طلبی ذاتی رامین اجازه نمی‌دهد او به نیمکت‌نشینی طولانی تن دهد. دعوت نشدن به تیم ملی در آستانه جام جهانی، زنگ خطری است که شاید او را به فکر تغییر تیم در نیم‌فصل بیندازد. شایعاتی هم در هفته‌های اخیر درباره ناراحتی‌اش از شرایط و احتمال جدایی‌اش از استقلال شنیده شده است. اگر این روند ادامه پیدا کند، شاید خیلی زود شاهد جدایی رضاییان از استقلال باشیم؛ تصمیمی که هم برای خودش و هم برای تیم، پایان تلخ یک همکاری کوتاه‌مدت خواهد بود.

در مجموع، ماجرای رضاییان در استقلال یادآور همان واقعیتی است که فوتبال بارها ثابت کرده است: محبوبیت، بدون استمرار در عملکرد، دوام نمی‌آورد. او حالا در نقطه‌ای ایستاده که باید میان ماندن و جنگیدن برای بازگشت یا رفتن و شروعی تازه، یکی را انتخاب کند. انتخابی که شاید سرنوشت فوتبالش را برای همیشه تغییر دهد.